#krytyka społeczna

Czy w tym scenariuszu literatura nie staje się aby składową klasowego rozgrzeszenia, jakie polskie mieszczaństwo z mokotowskiego Nowego Teatru, Portu Praskiego i innych Elektrowni Powiśle udziela sobie samemu, żeby móc przejść do porządku nad swoimi aspiracjami, rzekomo karykaturalnie „niepotrzebnymi”? – recenzja „Magicznej rany” Doroty Masłowskiej.

„Jowita zostaje. Historia 10 dni ruchu studenckiego” opisuje walkę zakończoną sukcesem. Jest to szczególnie istotne, jeśli weźmiemy pod uwagę specyficzną tendencję lewicy do organizowania pamięci wokół porażek, którą Enzo Traverso nazwał „lewicową melancholią”.

Uzasadniona nieufność do rządzących elit to jedno, a trudność momentu wygranej to drugie. Ta ostatnia sprawa ma kapitalne znaczenie dla wszelkich ruchów posługujących się taktyką akcji bezpośredniej – esej Soni Burdyny, jednej ze studentek uczestniczących w okupacji akademika Jowita, działaczki młodzieżowych struktur OZZ Inicjatywa Pracownicza.

Czy może należałoby, jak wnoszą autorzy, „wrócić do kwestii robotniczej”, jednak nie po to, żeby snuć sentymentalne opowieści o „złotym wieku”, ale w poszukiwaniu inspiracji do tego, by na płaszczyźnie wspólnych interesów, wykraczających poza pojedyncze, lokalne tożsamości, ukształtować taką siłę na nowo?