#ludobójstwo

Potrzebujemy (…) większej obecności historii i kultury palestyńskiej w programach nauczania – rozmowa z Moniką Bobako o tym, jak uczyć o ludobójstwie.

Debaty na temat relacji między środkami a celami nie są niczym nowym. Łączy je dialektyka zakładająca, że celu nie można osiągnąć dowolnymi środkami; przeciwnie, każdy cel wymaga zastosowania stosownych środków – fragment książki „Gaza. W obliczu historii”.

Na temat skali i okrucieństwa masakry Gazy istnieje nieprzebrana ilość informacji, dowodów, świadectw, statystyk, nagrań i analiz. To chyba najlepiej udokumentowane ludobójstwo w historii, które odbywa się właściwie w świetle jupiterów na środku sceny teatru międzynarodowej polityki.

Książka spełnia wszystkie wymagania dobrej pozycji historycznej: to bogata faktograficznie, opierająca się na oryginalnych źródłach, napisana żywym językiem, głęboka analiza – pisze Beata Abdallah-Krzepkowska o pracy „Palestyna: wojna stuletnia” Rashida Khalidiego.

Nie jestem znawcą Bliskiego Wschodu. Książkę „Gaza. W obliczu historii” pisałem z punktu widzenia badacza historii europejskiej, historyka nowoczesnej Europy, bo dostrzegłem, jak wiele znanych mi konceptów i kategorii zostało zniekształconych i wykorzystanych do usprawiedliwienia ludobójstwa.

Bar-Tal precyzyjnie formułuje psychologiczne przesłanki ukształtowania się obecnej formy izraelskiego nacjonalizmu, najpełniej ucieleśnianego przez złowieszczą postać Netanjahu. – recenzja książki „Złudzenia niszczące życie. O konflikcie państwa izraelskiego z Palestyńczykami” Daniela Bar-Tala.