#podsumowanie

W zalewie spraw ważnych i niezbędnych do wzięcia w obronę (ciała, drzewa, zwierzęta, rzeki) oraz jednostek tak ekstraordynaryjnych, że z racji samego swego istnienia wartych poświęcania im czytelniczego czasu (studenci życia maści wszelakiej), szukam dziś rzeczy niemodnych, wręcz staroświeckich.

Tematem tegorocznego podsumowania będzie ocalenie – to słynne, z wiersza Miłosza, i to naiwne, którego wszyscy potrzebujemy w sytuacji, w której się znaleźliśmy (epidemicznej, klimatycznej, ekologicznej, ekonomicznej, politycznej).

Po przeczytaniu około 350 książek dochodzę do wniosku, że potrzeba pisania w narodzie jest nadal za duża, a ten margines, na który przelewa się poetyckie ambicje, jest przepastny w stosunku do rozmiarów centrum – Jakub Skurtys podsumowuje rok 2019 w poezji polskiej.

To, co robiła cała młoda krytyka, było swego rodzaju awangardową robotą. Było i jest. Skoro nie zajmiemy centralnych pozycji, bo nie godzimy się na reprodukowanie języka i władzy, które odpowiadają centrum, to zostaje nam tylko praca na marginesach. Język tej młodej, politycznie niepokornej krytyki nawiedza centrum jak marksowskie widma. I dobrze, niech im się śni po nocach, nawet gdyby to miała być jedna noc w roku.

Zalewa nas powódź niewiadomych, mnożą się znaki zapytania. Co będzie z „Dwutygodnikiem”? Czym stanie się ministerialny kwartalnik „Napis”, jakie cele wyznaczy sobie powstający Instytut Literatury? Czy crowdfunding nas zbawi? Jak przeczytać na smartfonie tekst na 140 000 znaków? Czy trzeba być na Instagramie? Gdzie przebiega granica między tekstem krytycznoliterackim a wpisem blogowym? Co wiemy o medium, w którym rozstawiliśmy swój kram?

W tym roku, oprócz projektów z dużych, renomowanych wydawnictw, staraliśmy się sięgać po jak najwięcej tych z mniejszych oficyn, niekiedy drukowanych w zupełnie symbolicznych nakładach.

Twarde i miękkie, konceptualne i abstrakcyjne, autorskie i z serii, barwne i matowe, klasyki światowej i sezonowej pulpy – okładki!