#związki zawodowe

Rozpinam namiot i wychylam głowę. W ocienionym rogu Małego Dziedzińca siedzi grupa chłopaków. Przeciągając się, podchodzę do nich. „Ameryka zbombardowała w nocy Iran” – mówi Staszek. Jest miesięcznica okupacji Uniwersytetu Warszawskiego.

„Fazy ekonomicznego rozwoju platformy splecione są z dynamiką jej legitymizacji. Zwykle zaczyna się od doktryny szoku. Na ulicy miasta z dnia na dzień pojawiają się tysiące hulajnóg, samochody zaczynają wozić pasażerów, a kurierzy jedzenie” – szkic Stanisława Kierwiaka o gospodarce cyfrowej, dynamice platform i perspektywach uzwiązkowienia w tej branży.

Esencją realnej zmiany społecznej nie jest karnawał, a ciężka codzienna robota – budowanie struktur, troska o zaplecze materialne, tworzenie procedur i instrukcji, które pozwolą rozwiązywać sprawniej problemy w przyszłości – reportaż Aleksandra Sławińskiego z kolejnej udanej okupacji polskiego ruchu studenckiego.

Uzasadniona nieufność do rządzących elit to jedno, a trudność momentu wygranej to drugie. Ta ostatnia sprawa ma kapitalne znaczenie dla wszelkich ruchów posługujących się taktyką akcji bezpośredniej – esej Soni Burdyny, jednej ze studentek uczestniczących w okupacji akademika Jowita, działaczki młodzieżowych struktur OZZ Inicjatywa Pracownicza.

„Pracuję w Fiacie nie dlatego że mi się tu podoba bo gówno mi się tu podoba nie podobają mi się samochody które wytwarzamy i moi szefowie i nie podoba mi się też pan. Jestem tu bo potrzebuję pieniędzy które daje mi Fiat” – fragment powieści „Chcemy wszystkiego” w tłumaczeniu Marii Dobosiewicz.