09-10/2025

Zawiedzie się ten, kto poszukuje w powieści Żulczyka świeżej refleksji o polityce. Jej przystępniejszą wersję Robert Mazurek sprzedawał w radiowych porankach przez prawie dziesięć lat.

Pisanie Skrzypulec udowadnia, że stosowane sztuki społeczne mogą się zadziać w odbiorze fikcyjnych tekściorów. A więc to tak, a więc tych tekstów nie ma!? No właśnie, bo czym byłoby tytułowe znikanie, gdyby nie podkręcone z jego środka centryfugalnie patrzały.

Książka „Dobrze, bracie” jest tak dobrą książką, że chciałbym napisać taką samą książkę.

Dla osób, które nie czytały wcześniejszych powieści autora, „Energia jeden” będzie najlepszą, bo najbardziej rozbudowaną, skoncentrowaną narracyjnie i domkniętą, próbką tego, czym cechuje się ostatnio pisarstwo Szpindlera.

Marta Michalska w swych badaniach podąża za różnymi społecznymi konfliktami wokół audiosfery, rekonstruując na podstawie źródeł własną mapę napięć społecznych Warszawy przełomu wieków.

W poemacie Rankine wciąż przenikają się skala mikro i makro, albo (słowami przywoływanej postaci) skala ja prywatnego i ja historycznego – recenzja książki „Obywatelka. Amerykańska liryka” Claudii Rankine.

Zestaw niepublikowanych dotychczas przekładów dziewięciu wierszy nowojorskiego poety w przekładzie Macieja Oleksego.

Dobrze pamiętamy, jak w drugiej dekadzie XXI wieku cała uśmiechnięta Polska oszalała na punkcie opowieści o pięciu się w górę bądź opadaniu w dół drabiny społecznej. Była to, rzekłbyś, słodko-gorzka koniunktura — posłowie Krzysztofa Sztafy do dzieł nagrodzonych w Konkursie na Najgorszą Książkę, organizowanym przez oficynę Dar Dobryszyc.

Oczywiście, jeżeli Bargielska „rozmawiała” z którymś z modeli językowych, a następnie w jakiś sposób wykorzystywała generowane przez niego treści, to nie można przecież powiedzieć, że pisała nim niczym piórem. Nie sprawia to jednak, że analogia się rozpada – a raczej, że powinna ona dotyczyć ogólniejszej płaszczyzny.