#Darek Foks

„Jak wypalisz, podyktuję ci / wiersz, dobrze? / Niełatwe życie ma serce / osiadłe na wydmach” – fragment poematu Darka Foksa korespondujący z tematem numeru.

Ty jej nie pierdol o Godardzie, tylko się ogarnij i następnym razem powiedz coś po naszemu. Ja w takich sytuacjach używam tego oto kawałka, co mi go kolega z wartowni dał” – fragment „Zrzutu” Darka Foksa.

Każdy z nas ma swój własny kinematograf. Ktoś kiedyś wpadł na pomysł, żeby nam ten kinematograf ubezwłasnowolnić. Bardzo dobrze mu poszło, ale to nie znaczy, że wiek ekranów nigdy się nie skończy. Prędzej czy później bateryjka się wyczerpie, kłamstwo się skończy i każdy sobie będzie bileterem.

Ta skłonność do metaprzedstawienia, bo oczywiście najczęściej Foks daje obraz w obrazie, literaturę w literaturze – nie prowadzi u niego do autoreferencjalności. Jest raczej wskazaniem na medium w ogóle: na szczególność medium literackiego, które zaczyna przejmować właściwości innego medium: filmowego, malarskiego – recenzja „Café Spitfire” i „Ludzi kultury” Darka Foksa.

Darek Foks w „Kronsztadzie” daje się przeczytać jako dość standardowy głos z dobrze nam znanego chóru silnych podmiotów lat 90. Daje się przeczytać jak Świetlicki, Zadura, Sendecki, Jaworski. Daje się tak przeczytać i nic strasznego się nie dzieje.