Mózg [terrorystki]

Benjamin [Netanyahu] wyciąga wnioski

Papier kryje kamień
i w ten sposób Benjamin trafia do frakcji Trzeciej Rzeszy.
Jest wściekły. Niechętnie człapie pod sklep rzeźnika,
gdzie trwają obrady strategiczne [przeciwko aliantom].
Na znak [niemieccy żołnierze] przechodzą do ofensywy.
Zajmują pozycje wokół placu zabaw [pod Ardenami].
Benjamin zauważa przeciwnika skrytego za zakładem fryzjerskim.
Zachodzi go od tyłu, powala na ziemię i zaczyna kopać w brzuch.
Przeciwnik próbuje się bronić, ale ciosy Benjamina są celne.
Chłopak krzyczy [po arabsku], że się poddaje. Zasłania rękami twarz.
Koledzy zbiegają się i odciągają Benjamina na bok.
Krzyczą na niego, każą przeprosić.
Przeciwnik próbuje złapać oddech.
[Niezręczna sytuacja niepodjętych konsekwencji].
Żołnierze odmaszerowują do swoich domów.

Podczas kolacji ktoś nieopatrzne zostawił włączone radio.
Dziennikarka relacjonuje postępy procesu w Sali Ludowej.
Nabierając porcję czulentu, ojciec mówi do Benjamina,
żeby słuchał i się uczył.
Chłopiec przyswaja, jak Eichmann neguje akt oskarżenia.
Benjamin wyciąga wnioski.

 

 

mózg [terrorystki]

Podczas protestu pod ambasadą Izraela
niemieccy policjanci łapią kobietę
[która wygląda jak Ulrike Meinhof].
Funkcjonariusz przyciska ją do chodnika.
Z kobiety wypada lśniący [od formaliny] mózg.
Organy ścigania zabezpieczają dowód [terroryzmu].

Niemiecki neurolog Jürgen Peiffer szuka zmian patologicznych
w płacie czołowym Ulrike Meinhof.

Wskazanie źródła przemocy to konieczność czasu przemian.
Zwłaszcza [po zjednoczeniu Niemiec], odkąd jest cisza.

Dwadzieścia sześć lat od samobójstwa Meinhof w celi więziennej
do resztek jej ciała dołączyły [mózg i] notatki Peiffera.

Mózgi ślizgają się po chodniku i obijają o nogi policjantów,
którzy próbują je wycisnąć foliowych torebek. Są szybkie.

Wskazanie źródła przemocy to konieczność czasu pokoju.
Zwłaszcza po powstaniu Unii Europejskiej [odkąd jest cisza].

Protestujący relacjonują: śmierć zachodnich wartości!
Zombie [nagrywa telefonem, jak jeden z policjantów] oblizuje palce.

 

 

happy meal 

Amerykański dostawczak przejeżdża przez przejście graniczne
i bezpiecznie parkuje w strefie płynnego ołowiu.

[Wychodząc ze statku Theodor Herzl i David Wolffsohn,
stawiają czujne, ale pewne kroki po funduszu Rotszyldów].

Kierowca podpisuje odpowiednie papiery,
a potem zabiera się za rozładunek towaru.

[Widzą piach, kamienie i kilometry postępującej gospodarki].

Pod samochodem zebrali się już koczownicy.
Byliście grzeczni? — pyta kurier, rozdając paczki.

[Z dumą wbijają maszty cedru i daktylowca].

Niektórzy od razu zabierają się za jedzenie,
inni najpierw rozpakowują zabawki.

[To mały krok dla syjonisty, ale wielki dla państwa żydowskiego].

Z tej jeszcze nie strzelałem — mówi żołnierz,
Keczup wchłania się w zaspy piasku.

 

Proces autorski

Podczas spotkania autorskiego prowadząca pyta poetkę,
gdzie była, kiedy pospiesznie pisała wiersze wojenne
i co zrobiła, żeby zaprzestać zbrojeniu kolonizatora.

Poetka w skupieniu kartkuje żółte indeksy,
a potem stawia schrony przeciwatomowe
i toruje kanał humanitarny dla uciekinierów
ze strefy ogniowej do pentametru jambicznego.

[Hanna Arendt prosi Susan Sontag o papierosa].

Prowadząca zwilża gardło [studnią z Zachodniego Brzegu] i pyta podmiot liryczny, czy rozpoznaje oskarżoną.
Ten odpowiada, że wszyscy wyglądają tak samo,
jeśli mają europejski lub amerykański paszport.

Nieliczna publiczność bije brawo dla ocalonych.
Ich oklaski mierzą w snajpera, celującego do ośmiolatki.
Trafiają prosto w potylicę. Napastnik pada od razu.