Pomysł zorganizowania się w ramach związku zawodowego – w naszym przypadku Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Inicjatywa Pracownicza – od razu spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem załogi. Jesteśmy nawet pewnym ewenementem w skali kraju, gdyż od początku istnienia naszej komisji zakładowej należy do niej ponad 50% zatrudnionych osób.

Jonas Eika w „Po słońcu” mąci w konwencjach i miesza narracyjne schematy, by manifestacyjnie przeciwstawić się dominującym w ostatnich latach w duńskiej i europejskiej literaturze autobiografizmowi i oszczędnej prozie realistycznej.

Masłowska nie jest raperką i do bycia nią nie aspiruje. Nigdy też nie udawała, że hip-hop to jej gatunek, po prostu używała go jako formy. I na albumie „Wolne” Dorota również hip-hopu nie zawłaszczyła.

Dzimira-Zarzycka nie odrobiła lekcji z feminizmu, który współcześnie jest nierozerwalny z queerem, podobnie jak historia kobiet – z historią osób LGBTQ+.

Gdyby autorzy opisali realnie istniejące ruchy i ich strategie – związki zawodowe, organizacje lokatorskie, feministyczne, ekologiczne czy jakiekolwiek inne – wówczas ich nawoływania do samoorganizacji brzmiałyby może nieco wiarygodniej, a nie wywoływały, jak w obecnej formie, pobłażliwego uśmiechu.

Bobula nie tworzy już dyskursu na temat wsi ani nie odsyła czytelnika do szerszej przestrzeni zatopionej w polityczno-społecznych kontekstach. W „Pustko” skupia się raczej na samym Szalejowie jako konkretnym miejscu, gdzie zdarzają się konkretne sytuacje.

tyle jebałem się z przeszłością, że nie mam już siły na przyszłość, bowiem płynie przeze mnie tybr, z którego wyłowicie martwego osła.

„Tylko składałem w głowie wiersz. / Nagle odkryłem, nie jestem w tym sam” – cztery wiersze Ivana Davydenki.