03-04/2025

Kto wie, czy cały problem „Rafała” nie polega na tym, że to strach przed właściwościami nazbyt określonymi sprawia, że musi być tych właściwości bardzo wiele? Jest dobrze być w życiu człowiekiem renesansu, ale jest i ryzyko, że wtedy ogólne otrzaskanie zastąpi wszelkie wyrazistsze koncepcje. Jest się oczytanym, więc warto być też wysportowanym, by nie być tylko oczytanym oraz vice versa.

Jakkolwiek cieszy decyzja wydawnictwa o przedstawieniu Davis polskim czytelnikom – chciałoby się wykrzyknąć: w końcu! – trudno wyzbyć się rozczarowania, że nie nastąpiło to w formie przekrojowego wyboru jej prozy – recenzja „Asortymentu strapień” Lydii Davis.

„Awans społeczny jest również udziałem autorki, jednak ta nie nazywa go przy pomocy terminologii z obszaru nauk społeczno-politycznych. Helfer nie nazwiemy raczej feministyczną aktywistką, choć to kobiety wyrastają w jej powieściach na ciche bohaterki” – Maja Gomulska pisze o powieści „Tatuś” Moniki Helfer.

Zawsze kiedy wracam do Sławińskiego, coś mnie zaskakuje. Czasami przenikliwość spostrzeżenia, czasami nieoczywistość kryptopoetyckiej struktury wypowiedzi. – Artur Hellich o „Pismach zebranych” Janusza Sławińskiego.

Zapis dyskusji towarzyszącej premierze dwóch numerów „Praktyki Teoretycznej” poświęconych realizmowi (2/2024) oraz jego związkom z wyobraźnią (4/2024).

W sytuacji stale rosnących cen najmu na rynku prywatnym stwierdziliśmy, że nie możemy stać z założonymi rękami – pisze Dawid Małecki, opisując przygotowania do okupacji krakowskiego akademika Kamionka.

O studentach mówią wszyscy – w warzywniaku, w spożywczym, na bazarze, w gospodarstwie wiejskim, salonie kosmetycznym, biurze projektowym. Wszędzie słychać jedno zdanie: »I my musimy przerwać pracę« – pisze Lela Vujanić o protestach w Serbii.

Redakcyjne polecenia: „Wczoraj byłaś zła na zielono” Elizy Kąckiej, „Working Through What Is. Depression and the Predicament of Reality in Poland” Grzegorza Sokoła, „Dobrze, bracie” Petera Markusa i „Gaja” Justyny Steczkowskiej.

„Wyobrażam sobie smutne i zawiedzione twarze, dużo smutnych i zawiedzionych twarzy naraz, widzę je na zebraniu redakcji, gdy patrzą na swoje kartki, a potem na kartki sąsiadów, czy im też z tych kropek wyszło to samo” – felieton Olgi Hund o współpracy „Tygodnika Powszechnego” z siecią paczkomatów InPost.