#choroba

Mamy jednocześnie najlepiej i najgorzej na świecie, ale mało kto chce się tym dzielić. Szkoda, bo wszyscy moglibyśmy powiedzieć sobie coś ważnego. Kolega z borderem, koleżanka z depresją. Całe serduszko na wierzchu, wszyscy łykamy psychotropy i przechodzimy przez kryzysy: poniedziałek, środa, piątek.

Proza Anny Żukowskiej sytuuje się gdzieś w rejonach eseistyczno-autobiograficznych notatek o filozoficznym zacięciu. „Mięcho” to książka o cielesności w stanie radykalnego rozkładu, osobista i bezkompromisowa niezgoda na masowe doświadczanie choroby.

“Nieznany ptak przycupnął / w nowym, milczącym cieniu. Z kobiety ubyło. / Chcą się zaprzyjaźnić? Chcą podarować jeden drugiemu / złudną stabilność gniazda?”– wiersze Veroniki Dianiškovej w przekładzie Zofii Bałdygi