Przechodzę obok półprzymkniętych drzwi

 rośliny jaśnieją

o czwartej nad ranem śmieciarki przecinają bramę
(bądźmy całkowicie
bez reszty
czyści)
półmartwa ryba wypływa ze wspomnień nam wszystkim
tężeją skrzydła a ty się gubisz jak mogę mieć tak nieustępliwie
wciąż na oścież
otwarte oczy bez śladu bezradności z fałszywą pewnością
to kłamstwo kosz w nim miękkie rzeczy
strach to ból ostateczny
to kłamstwo umowa jaskinia wokół której
stoimy i boimy się wejść ten grób nie będzie pusty

Mozaika

…odetchniemy jak nic, odetchniemy, jeśli coś,
słowa wylatują z półotwartego okna, do drzwi puka ciemnooki chłopiec,
nie zna słowackiego, cigarette, cigarette,
z dymu kiełkują krokusy, z róży niedopałki.
Jeśli nikt nie umarł, wszystko jest w porządku, sporadycznie jednak śmierć
przychodzi w nieregularnych odstępach i zawsze nas przerasta, zasłonić lustra,
otworzyć okna, i to zdziwienie, kiedy znajdę go w łóżku z nogą na ziemi,
przygotowanego do wyjścia…
Zadzwonić po karetkę, dla pewności.
Posegregować rzeczy, zdezynfekować łóżko.
Przewlec pościel.

Przechodzę obok półprzymkniętych drzwi

Niektóre choroby wymawiam ściszonym głosem,
inne boję się sylabizować,
jeszcze inne w pośpiechu wyrzucam z jadącego pociągu,
jedną nazywam tajemniczo „ciężką chorobą”
a wokół tych ostatnich stąpam tak,
by ich nie zbudzić.
Czasami wszystkie sposoby
zachodzą na siebie.

Niemal się ściemnia pod koniec listopada

W moich pierwszych wersach ledwie się mieści
jeden oddech. Nieznany ptak przycupnął
w nowym, milczącym cieniu. Z kobiety ubyło.
Chcą się zaprzyjaźnić? Chcą podarować jeden drugiemu
złudną stabilność gniazda? Cisza trwa, nikt się nie rusza.
Zgadnij, które z nich przeżyje tę zimę.

Wiersze z tomu „Správy z nedomovov” („Wiadomości z niedomów”).