napięcia

na­pię­cia

któ­ry­mi usia­no ci ciało: słowa zmyśl­nie
ce­lo­wa­ne w brzuch, z ich ust sze­lest

i salwy na roz­kaz, na oślep stru­mie­nie – jak swoje
je bra­łaś, a one upar­cie wi­dzia­ły w tobie przed­miot

prze­ję­cia: pa­znok­cie nosić krót­kie jak mię­dzy­woj­nie
bę­dziesz i włosy mieć rzad­kie jak bez­kró­le­wie – a ty

z nich w mar­szu zdo­ła­łaś za­pleść war­ko­cze
krok po kroku, na­sio­na­mi wy­ście­lić zie­mię

(a to się lę­gnie nie­złom­nie w me­an­drach żył
bez lęku i bez tchu w słoń­ce pro­sto pnie się)

usi­ło­wa­no roz­po­znać w tobie zwia­stun upad­ku
– je­steś po nim od­ro­dze­niem