Kacper Janusiak

Niemców i Japończyków łączyło napięcie między autorytetem wspólnoty a pragnieniem indywidualnej potęgi. To samo napięcie stanowi klucz do zrozumienia postaw Ernsta Jüngera i Yukio Mishimy.

Ernst Jünger, którego pisarstwo wzięliśmy na warsztat w numerze październikowym, to postać złożona – pęknięta, rozproszona, wciąż składana. „Książę piechoty” i piewca okopów, narodowy bolszewik, technofaszysta, apostoł pojednania narodów, entomolog i psychonauta.

„Element anarchiczny pozostaje w gruncie rzeczy tajemnicą, nieświadomą najczęściej dla samego nośnika. Może wybuchnąć zeń jak lawa, może go zniszczyć, może go wyzwolić” – fragment powieści „Eumeswil”, która w grudniu ukaże się w Polsce nakładem Ha!artu.

Ankieta literacka dotycząca życia i twórczości Ernsta Jüngera (1895-1998). Odpowiadają: Maciej Zakrzewski, Jakub Majmurek, Jakub Baran, Natalia Żarska.

W pewnym momencie włoskie czasopismo prawicowe „La destra” zadekretowało, że Jünger jest w komitecie redakcyjnym. Odpisał im, że ma dwie półkule mózgu, lewą i prawą, że dziękuje za zaszczyt, ale nie skorzysta. To by było czymś najgorszym, wepchnięcie go w lewy albo prawy kąt – rozmowa z wieloletnim tłumaczem Ernsta Jüngera.

Zestaw czterech wierszy Aleksandra Trojanowskiego.

Gdy już odrzucimy kategorie naiwnej lektury oraz zawierzenia podmiotowi i utożsamienia się z nim, trafiamy na ścianę językowej ekwilibrystyki, która nie jest w stanie sproblematyzować własnego statusu ani unieść feministycznego z gruntu przesłania – recenzja „dzięki bogu” Anny Augustyniak.

Nie mogłem pozostać obojętnym wobec dwóch książek: „Mleka i miodu” Rupi Kaur oraz „Chłopców, których kocham” Anny Ciarkowskiej, które z powrotem wymusiły na nas mówienie przede wszystkim o samej poezji. Zaczęliśmy się prawdziwie spierać. O to, co tak naprawdę robimy. Co z tego mamy? Co chcielibyśmy uzyskać? I najważniejsze: za kogo się uważamy?