O realizm trzeba się napierdalać. Taką lekcję wyciągam z oglądania i czytania Klugego.

Brak dramaturgicznej struktury i oryginalna forma dały kinu Alexandra Klugego dawkę nieprzemijającej świeżości. To realizacje, które się nie zestrzały i nadal pobudzają intelektualnie.

„Trochę wcieleniowa robota / nie powiem / ten artykuł o Alexandrze / Klugem / uwaga! / jestem w stasi / podsłuchy mam / wszędzie i rozpływam się / nasłuchując ciepłej nimfy Vox” – esej-poemat Andrzeja Szpindlera o Alexandrze Klugem.

Poglądy Adorna dotyczące kina zmieniły się pod wpływem dyskusji z młodym doktorantem prawa, Alexandrem Klubem. A przekonać Adorna do zmiany zdania – wnosząc po kategorycznym tonie jego sądów o Kaczorze Donaldzie – naprawdę nie było łatwo.

Czy Kluge wciąż jest marksistą? Czy był nim kiedykolwiek? I co „bycie marksistą” miałoby dzisiaj oznaczać? – esej Fredrica Jamesona o „Nowinach z ideologicznego antyku” Alexandra Klugego i notatkach Siergieja Eisensteina do adaptacji „Kapitału”.

Kino „antyczne” kręciło jedno zdarzenie z wielu punktów widzenia. Nowe montuje jeden punkt widzenia z wielu zdarzeń – wybór notatek Siergieja Eisensteina z lat 1927-1928.

Stawką są następujące pytania: Co jest realne? Czy ludzie są jedynie obserwatorami własnego życia, rzeczywistości i historii, które tworzą? Czy są oni producentami własnego życia? – rozdział „Historii i uporu” w przekładzie Michała Ramsa-Ługowskiego.

„Czego nie dostrzegało Marksa szkiełko i oko? Przede wszystkim nie pozostawił on żadnej spójnej teorii organizacji klasy robotniczej” – komentarz tłumacza do rozdziału „Historii i uporu” Oskara Negta i Alexandra Klugego.

„W końcu, ile można gadać o szklanym suficie i neutralnych płciowo toaletach, kiedy kobiety są mordowane i gwałcone, czy to w przemyśle seksualnym, czy poza nim?” – rozmowa z Anną Obłękowską, współzałożycielką stowarzyszenia Bez.

Każde opowiadanie ze zbioru jest jak sprężyna, która powoli się napina, żeby w końcu odskoczyć – przy akompaniamencie fajerwerku, śmiechu czy gorzkiej puenty, a czasem wszystkiego naraz – recenzja „Idzie tu wielki chłopak” Grzegorza Bogdała.

„Mówią, że prawdziwa kreatywność bierze się z napierającej ekonomicznej presji — i to nie tylko ta kuchenna. (…) To wynika z badań, warto się z nimi zapoznać. Bieda to jest przede wszystkim ćwiczenie w uważności, tak myślę. Trzeba kombinować i to ożywia ducha. A duch lubi, jak jest ożywiany” – drugi odcinek cyklu Krzysztofa Sztafy.

Język poruszył i poróżnił czytelników „Love song”. Mnie natomiast zaplątało się coś w mózgu, gdy przeczytałam co niektórzy musieli konceptualnie naprodukować i w jakiej pozycji postawić czytelnika, by powiedzieć, że w książce występuje ciekawy (piękny / misterny / kunsztowny / eksperymentalny – czy cokolwiek z tego klucza) język.

„Jak wypalisz, podyktuję ci / wiersz, dobrze? / Niełatwe życie ma serce / osiadłe na wydmach” – fragment poematu Darka Foksa korespondujący z tematem numeru.