Maciej Oleksy

W Polsce Pasolini wciąż jest kojarzony głównie jako reżyser. To istotne, żeby rzucić światło na jego pisarską twórczość. Pasolini był człowiekiem słowa. Jako człowieka słowa się postrzegał i tak też jest postrzegany we Włoszech.

Giacomo Leopardi nie był myślicielem systematycznym. Nie wierzył ani w filozofię, ani w religię, ani w jakąkolwiek ideologię, która mogłaby rozwiązać nieustannie nurtujący go dramat – indywidualne cierpienie.

Krzysztof Rutkowski powrócił. Powrócił, by nauczać sztuk wyzwolonych i przy okazji samemu się wyzwolić. By zostać Marsjaszem 2.0, uprawiać fitness z Artemidą i wpadać co noc w dionizyjski trans. By mówić językami ludzi i aniołów. I mędrców, i psów – recenzja „Warszawskich pasaży” Krzysztofa Rutkowskiego.

Należy przeformułować znane zdanie Adorna o tekstach Kafki jako parabolach, do których skradziono klucze. To nie parabole, z których każda mówi: „zinterpretuj mnie”, lecz obezwładniające swą literalnością odpowiedzi na zapomniane pytania, które – wbrew wszelkim obawom – musimy na nowo postawić – rozmowa wokół „Zamku” Franza Kafki

Wicha nurza się w odmętach pamięci, pragnąc odnaleźć w „czarnych znakach” jakąś puentę i wywróżyć z ciągów liter parę oględnych słów. Ma być rzeczowo i bez zbędnych sentymentów. „Bo matka zawsze tak mówiła” – Maciej Oleksy recenzuje „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” Marcina Wichy.

Gdzie jest granica między mną a światem? Czy można utrzymać się tylko po jednej stronie? Na czym polega życiu mitu dzisiaj? – z Witem Szostakiem rozmawia Maciej Oleksy.

Pamięć na kartach „Koło miejsca” jest zmuszana do uwydatnienia szczegółu, by następnie „błyskawicznie zatopić go w planie ogólnym, w jałowej atmosferze utraty”. Próżno szukać tu jednak tkliwej melancholii i słodko-defetystycznego blichtru, które charakteryzowały poetę jeszcze parę lat temu – Maciej Oleksy w recenzji „Koło miejsca/Elementarz” Krzysztofa Siwczyka i Michała Łuczaka.