W ankiecie literackiej dotyczącej twórczości Henryka Berezy głos zabierają: Dariusz Bitner, Karol Maliszewski, Magdalena Rabizo-Birek, Andrzej Skrendo, Jakub Skurtys, Justyna Sobolewska i Szymon Wróbel

Możliwości powstania takiego dokumentu piśmiennictwa polskiego, jakim są „Listy emigrantów z Brazylii i Stanów Zjednoczonych 1890-1891” (1973), nie sposób było podejrzewać i nikt tego nie robił, chociaż nad nieistnieniem czegoś takiego właśnie wielu ubolewało,

Co po Berezie? Jako tzw. literaturoznawca powinienem szukać odpowiedzi w obrębie swojej dyscypliny. Zrzucam jednak ten kostium, by na moment stać się człowiekiem z krwi i kości. Jako człowiek jestem Berezie zwyczajnie wdzięczny. Nigdy go nie poznałem, podobnie jak on nie poznał Olava Dunna. Ale przecież nie trzeba się znać, wystarczą słowa, które mogą odmienić życie.

Henryk ma to do siebie, że niemal nie wychodzi z głowy. Mało jest rzeczy, które czytam lub piszę, o których bym nie pomyślał: „i co Henryk na to?”, zapewne każdy ma takiego swojego Henryka, więc nie ma w tym nic wyjątkowego, tak czy inaczej dla mnie to Henryk stał się tą ostateczną instancją, do której się zwracam, gdy idzie o literaturę

Niepublikowane fragmenty „Wypisków ostatnich”, dziennika lektur Henryka Berezy w opracowaniu i z posłowiem Pawła Orła.

„Rewolucyjność”, którą opisywał Henryka Bereza jest sygnałem przesilenia wyczerpującej się (lecz nie wyczerpanej) nowoczesności.

Nikt nie wie o Henryku Berezie więcej niż jego sny – spisał je dla nas w ogromnej „Oniriadzie”. Sny nigdy nie kłamią, nie mają powodu, chociaż raz jest to prawda większa, innym razem mniejsza, ale zawsze prawda, o ile nikt nie dotknie jej tępym narzędziem interpretacji i nie spróbuje podporządkować logice jawy.

Poszerzona wersja szkicu „Głębokie gardło. Wkład pierwszy”, dotyczącego słynnej sprawy sądowej Oscara Wilde’a, przy okazji wydania przez Wydawnictwo Sic! „De profundis” w nowym tłumaczeniu Macieja Stroińskiego.

Odpowiedzią na pytanie, dlaczego doświadczenie kobiece, na pozór lepiej oswojone społecznie niż homoseksualizm, miałoby być tak trudne do wypowiedzenia, nie może być tylko patriarchat czy udział kościoła katolickiego w regulowaniu obyczajowości.

„Redaktorski wysiłek był dobrą okazją do urządzenia jednoosobowego seminarium z poetą”: o filologiczno-edytorskich trudnościach i dylematach, środowiskowej niechęci, prekarnych warunkach zatrudnienia w Biurze Literackim i ogólnej polityce wydawnictwa oraz wszelkich innych okolicznościach wydania tomu „Wybieganie z raju” Tomasza Pułki mówi jego redaktor, Krzysztof Sztafa.

Poezja z definicji, gdyby taką miała, jest nienormatywna, bo wiersz sam dla siebie jest normą, jednorazową, doraźną, okazjonalną. I żadnych zewnętrznych norm nie akceptuje – mówi Jerzy Jarniewicz w rozmowie wokół „Sankcji”.

Sen w tomie jest synonimem choroby. Nie zawsze posiada ona jednak pejoratywny wydźwięk. Wysoka temperatura, dreszcze, ciało, które niedomaga, jest jednocześnie bardziej wrażliwe. Bycie chorym pozwala widzieć więcej, „zabrać z niej fragment choroby/ i ponieść dalej w świat”, to chęć „zarażenia wrażliwością” innych stworzeń – ludzi – recenzja tomu „Sny uckermärkerów” Małgorzaty Lebdy.

Po tacierzyńskim „Jasnopisie” przyszły „Mediany”, czyli pozorny powrót do wcześniejszej poetyki, ale powrót w najgorszym znaczeniu: stylistyczny, a nie intelektualny. Poezja Siwczyka, doświadczająca obecnie czegoś w rodzaju kryzysu wieku średniego, przeobrażała się już kilkakrotnie, tym razem jednak wyraźnie nie może wstrzelić się w czas – recenzja tomu „Mediany” Krzysztofa Siwczyka.

Dostajemy do rąk nie tylko biografię samej Ireny Sendlerowej, ale i opowieść o relacjach polsko-żydowskich w XX wieku, studium socjologiczne na temat warunków życia pod okupacją, polskiego systemu wartości czy sposobów radzenia sobie w biedzie – recenzja książki „Sendlerowa. W ukryciu” Anny Bikont.

Niepublikowane dotąd opowiadanie Waldemara Bawołka.

Zestaw czterech wierszy Aleksandra Trojanowskiego.